Verantwoording

Ik werp de eerste steen

Grote kringen om mij heen

Verantwoording  draag ik

alleen voor mijn eigen daden

Ik haalde de trekker niet over

Regen

Een solodans met

duizenden druppels

Geen ontkomen aan

wals over de straat

Vocht dringt door

tot onder de huid

Het humeur daalt

met wassende water

Alleen de vissen

zijn in hun element

De stilte ruist

Het gevoel is weg

en niet voor het eerst.

Ik mis de kracht

om haar te troosten.

Duw weg – nog verder weg.

Weg is het gevoel van trouw.

Haar tranen stromen

Snikken, schouders schokken.

Vermoeidheid bedekt mij

als een warme deken.

Droombeelden nemen mij

mee naar de overkant.

De stilte ruist.

Niets om in te pakken.

Spontaniteit, kern van het betoog

De ochtend gloort, gaat

over in de mist van woorden.

De nacht braakt – realiteit.

Bij het opkomen van de zon

Bij het opkomen van de zon

Mijn adem, vingers, heel mijn wezen

maakten deel uit van jouw bestaan,

niets kan mij daarvan genezen,

dat is ons beider lot voortaan.

Jouw adem stokte in de morgen

bij het opkomen van de zon.

Niemand meer om voor te zorgen

zoals jij dat altijd kon.

Je zoon en man waren voorafgegaan

naar een nieuw en ander leven.

Je middelste en dochter staan

soms bij jou, stil, heel even.

Dan wil ik dingen anders doen.

Ik voel me zo gebonden

Nog een keer voelen, die natte zoen.

Nee, de tijd heelt niet alle wonden.

Eentje wordt er nog vermist

Rimpelloos de overgang

van het water naar het land

Vaste grond heeft overhand

al duurt dat nooit erg lang

Het zonnebed al op een steen

gevolgd door sprong in 't water

’t gekwaak bewaard voor later

De dril moet ergens heen

Uit de vijver opgevist

Naar de moederschoot gebracht

Eentje wordt er nog vermist

Het visje zwemt daar zacht

mengt zich in geen enk’le twist

’t Is de ooievaar die wacht

Bekaf

De tranentrekkers

galmen door de straten.

De kraaien vliegen op.

De merels strijken neer.

Bekaf uit volle borst

te Grave

- op handen - gedragen.