Het gevoel is weg
en niet voor het eerst.
Ik mis de kracht
om haar te troosten.
Duw weg – nog verder weg.
Weg is het gevoel van trouw.
Haar tranen stromen
Snikken, schouders schokken.
Vermoeidheid bedekt mij
als een warme deken.
Droombeelden nemen mij
mee naar de overkant.
De stilte ruist.
Niets om in te pakken.
Spontaniteit, kern van het betoog
De ochtend gloort, gaat
over in de mist van woorden.
De nacht braakt – realiteit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten