Zo oneigenlijk groot
het groene grasvveld met
daarin de twee bomen.
Het malse gras kriebelt
aan de billen, bloot
wachtend op de teil.
Aan de zomer lijkt
geen einde te komen,
de zon schijnt er voor mij.
En dan ineens is alles
anders, één boom
ontrukt uit onze tuin.
De madeliefjes willen
niet meer bloeien,
rozen krijgen een knauw.
De herfst doet haar
intrede, de mist dringt
door tot onze botten.
De teil verdwijnt uit
het leven; het huis
verdwijnt uit zicht.
De tijd heelt vele
wonden maar die tuin
staat mij nog altijd bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten